Wędkarze nim gardzą, a to superzdrowa ryba. Lepiej nie pomijaj “wodnego jeża”
Rzadko można go kupić, ale częściej – samemu wyłowić. Jazgarz to niewielka, częsta w naszych wodach ryba. Warto zainteresować się nią ze względu na skład jej mięsa.
Jazgarz – wodny szkodnik
Sama nazwa jazgarza może być staropolskim nawiązaniem do słowa jeż. Tak czy inaczej, dziś określa się go właśnie tym słowem: wodny jeż. W przeciwieństwie do mięsnego jeża, ten rybny jest dość wyjątkowy, jeśli chodzi o skład.
Wędkarze nieprzesadnie go lubią. Wyjada im przynęty, jest przy tym niezwykle żarłoczny: potrafi zjeść nawet siedem razy więcej jedzenia, niż sam waży. Zastrzeżenia do jego działalności mają także ekolodzy: jazgarz wyjada ikrę innych ryb, więc zubaża przy tym ekosystem.
Jazgarz – rzadki, ale jadalny
Nic nie stoi jednak na przeszkodzie, by takiego rybnego jeża przyrządzić w domu. To chuda i smaczna ryba o niewielkim rozmiarze – nawet poniżej 20 cm. Jest też, niestety, trudny w obróbce, bo ościsty.
Wynagradza za to jednak dobrym, rybnym smakiem, a przede wszystkim właściwościami odżywczymi. Mało która ryba zawiera tyle selenu co właśnie jazgarz. Selen jest zaś w naszej diecie potrzebny do regulacji aktywności tarczycy, na odporność i do właściwego funkcjonowania enzymów, które potrafią złagodzić stres oksydacyjny komórek naszego ciała.
Wodny jeż
Prócz tego, wodny jeż dalej jest rybą, ze wszystkimi dobrymi konsekwencjami zdrowotnymi tego faktu. Jemy go więc także dla witaminy D3, wapnia, jodu i fosforu. Rybne tłuszcze są także o wiele zdrowsze niż te zwierząt lądowych.
Właściwości jazgarza znane są w kuchni rosyjskiej, gdzie przygotowuje się z jego udziałem tradycyjną zawiesistą zupę rybną uchę. Bulion ze słodkowodnych ryb, w tym właśnie wodnego jeża, gotowany jest z warzywami i przyprawami. Dodaje się do niego kawałki większych ryb (jak lin czy szczupak) i podaje z plasterkiem cytryny.
Wypróbuj też przepisy na gołąbki bez zawijania i halloweenowe paluchy wiedźmy.
